"Lady Chatterley's Lover" by D.H. Lawrence

...'Don't! Don't go! Don't leave me! Don't be cross with me! Hold me! Hold me fast!' she whispered in blind frenzy, not even knowing what she said, and clinging to him with uncanny force. It was from herself she wanted to be saved, from her own inward anger and resistance. Yet how powerful was that inward resistance that possessed her!

He took her in his arms again and drew her to him, and suddenly she became small in his arms, small and nestling. It was gone, the resistance was gone, and she began to melt in a marvelous peace. And as she melted small and wonderful in his arms, she became infinitely desirable to him, all his blood-vessels seemed to scald with intense yet tender desire, for her, for her softness, for the penetrating beauty of her in his arms, passing into his blood. And softly, with that marvelous swoon-like caress of his hand in pure soft desire, softly he stroked the silky slope of her loins, down, down between her soft warm buttocks, coming nearer and nearer to the very quick of her. And she felt him like a flame of desire, yet tender, and she felt herself melting in the flame. She let herself go. She felt his penis risen against her with silent amazing force and assertion and she let herself go to him She yielded with a quiver that was like death, she went all open to him. And oh, if he were not tender to her now, how cruel, for she was all open to him and helpless!

She quivered again at the potent inexorable entry inside her, so strange and terrible. It might come with the thrust of a sword in her softly-opened body, and that would be death. She clung in a sudden anguish of terror. But it came with a strange slow thrust of peace, the dark thrust of peace and a ponderous, primordial tenderness, such as made the world in the beginning. And her terror subsided in her breast, her breast dared to be gone in peace, she held nothing. She dared to let go everything, all herself and be gone in the flood.

And it seemed she was like the sea, nothing but dark waves rising and heaving, heaving with a great swell, so that slowly her whole darkness was in motion, and she was Ocean rolling its dark, dumb mass. Oh, and far down inside her the deeps parted and rolled asunder, in long, fair-travelling billows, and ever, at the quick of her, the depths parted and rolled asunder, from the centre of soft plunging, as the plunger went deeper and deeper, touching lower, and she was deeper and deeper and deeper disclosed, the heavier the billows of her rolled away to some shore, uncovering her, and closer and closer plunged the palpable unknown, and further and further rolled the waves of herself away from herself leaving her, till suddenly, in a soft, shuddering convulsion, the quick of all her plasm was touched, she knew herself touched, the consummation was upon her, and she was gone. She was gone, she was not, and she was born: a woman ...

"He came to save the earth, he got ..." by Pezhman

Widox is an alien, a good alien. He's come a very long way on a mission. And the mission is to save the human beings. Widox is tall, strong, he has charisma, he is intelligent, super intelligent, his brain pulses twice faster than those of the smartest humans. He lives a year every day.

Widox has done all his bests. He has even spoken the same language that normal people use, though it doesn't express little bit of his idiosyncrasy. He has drunk whatever others drink, though it doesn't allay his thirst. He has eaten what earthly creators eat, of course those haven't nurtured him.

Widox has got depression. He hasn't changed the world a bit in 40 years. Mission has failed. People say Widox has got midlife crisis.

"خوبی های این ماه" by Niloofar

ما دراین ماه کلی سریال لوس و بی مزه وسرگرم کننده داریم .کار و زندگی همگیمان خوابیده است. کارگرهای کارخانه مان یکی یکی غش می کنند و کاری از پیش نمی رود. فروشمان کم می شود چون خب طبیعی است که کارخانه های دیگر هم مثل ما هستند پس از ما خرید نمی کنند. بانکها از ۹ صبح تا ۲ بعد الظهر بازند و ما کلا بی خیال همه کارهای بانکی می شویم. همکارهای روزه دار خسته و عصبانید و روزه خوارها همگی معده درد گرفته اند. سر زمان بازی های فوتبال توی برنامه ۹۰ دعواهایی تماشایی راه می افتد. دخترهایی که تا دیروز هفت قلم آرایش می کردند حالا با روسریهای جلو کشیده جلوی در نمازخانه صف می کشند. پرخورها همه به بهانه رژيم گرفتن روزه می گیرند. سر کلاس داستان نویسی بچه ها هوس میکنند به جای چای و شیرینی همیشگی حلیم بخورند. عده خیلی خیلی کمی هم از اطرافیان درستکار و مهربان و دوست داشتنی می شوند. بساط افطاری خوری در همه شرکتها به راه است و کسی دیگر از زود خانه رفتن حرف نمی زند گرچه از جمع همکاران حتی یک نفر هم روزه نباشد باز افطاری خوری به راه است از همه اینها که بگذریم مهمترین خوبی این ماه این است که بعد از افطار تهران هیچ ترافیکی ندارد. می توانی پایت را روی پدال گاز در اتوبان مدرس فشار دهی و متعجب بشوی . به هرحال همه چیز این ماه هم جرئی از زندگی دوست داشتنی ایرانی ماست

"!می دانم " by Meysam

هر روز صبح که از خواب برمی خیزم می دانم، در بی تابی سحرگاهی پرندگان چیزی هست، و من آن را می شنوم
و در نقاشی هر روزة سپیده دم چیزی هست، و من آن را می بینم
و در هر برگ چنار که رقص کنان از درخت فرو می افتد چیزی هست، و من آن را می بینم
و در فریاد خندة کودکان که از پی هم می دوند چیزی هست، و من آن را می شنوم
و در صدای خرد شدن هر برگ زیر پایم، وقتی در کوچه زندگی قدم می زنم چیزی هست، و من آنرا می شنوم
و در عمق نگاه خندان تو وقتی از میان جمع به من می نگری چیزی هست، و من آن را با عمق وجودم احساس می کنم
و با خود می پندارم دنیا چه جای خوبی بود برای زندگی اگر
همه می شنیدند بی تابی سحرگاهی پرندگان را، و می دیدند نقاشی هر روزة سپیده دم را و

...
میثم

"Me, You, and Everyone" by Jackal

There's something - a question actually, my dear reader, that has been lurking on the back of my mind, grown, and at many instances seriously engaged my thoughts over the past few years. I have discussed it with a number of people, tried to read about and have contemplated on; yet it remains unanswered to me.

Apart from the usual philosophical motives (philosophy is about asking questions after all), the discovery of the remains of a human hobbit in a remote Indonesian island last year, was very intriguing.

The question is “Me, You, and Everybody else”. Allow me to explain a bit. When I think of an average human, the first thing that comes to my mind is ME; or perhaps someone like me without a face. A general "idea" of ME. However, this does not proper like a precise definition. For everybody is different from another person and if everyone thought of himself as a representation or an "idea" of an average human being, there would be a different definition from everyone's perspective. So comes the question of how one should define a human being? and along are many more; how to categorize the question? is it, for example, a matter of zoology, or anthropology, or perhaps even psychology?

Let’s go back to that "idea" of me, it's not so simple you know. I assumed that is associated with one's level of intelligence and sense of self-consciousness. What puzzled me was whether the strength or weakness of these senses could affect one's degree of humanity. In other words, could I define a man by measuring his degree of self-consciousness and draw the line somewhere?! If that is the case, there is a possibility that certain anomalies could be the grounds for disqualification and a person may suddenly cease to be a "person". A very common example is BRAIN DEATH. At this day and age, that's where we draw the line, though other organs could be functioning.

As I said this was just an example and I have a broader notion here. I wanted to figure out when I come across an unknown animal, should I hunt it or invite him for the afternoon tea? Homo-sapiens is a much studied animal, but what makes this animal a human? perhaps I should test him first and gauge his intelligence and social skills with that of my own and then either bestow upon him the crown of humanity or sell it to a Chinese restaurant? Well of course, I'm talking about the 'hobbit' of the Indonesian jungles!

There are still more issues in this regard. A very controversial one is cloning. I'm sure you know all about it and could have asked the same question, what if at some point in the future humans were cloned? How would we rate them? And again, hypothetically speaking, if one came across an alien entity?! Scientists believe that the probability of the existence of some form of life in the whole world beyond us, is fairly high; close to 100%.

I suppose, if we go back and consider the most important and primal capabilities in the wide spectrum of all species, it makes one wonder how similar the humans are to other animals and even aliens from different aspects. From the chemicals and vital systems of the physiology, and all the way to sociological characteristics, self-consciousness and intelligence. And not very surprisingly, humans don't always take up the top place in the list. I concede that perhaps there is no real border to separate my realm as a modern man, from that hobbit of 30 thousand years ago. Evolution often works in mysterious ways.

"سفر" by Niloofar

صداي بوق را مي شناخت .آقاي محمدي عادت داشت هميشه سه بار پشت سر هم بوق بزند .كريم لنگ قرمز را داخل سطل آب انداخت ودر حالي كه به سمت در پاركينك ميرفت پايين پيرهن رنگ و رو رفته قهوه اي اش را چنگ زد تا آب چرك دستانش را بگيرد. برف پاك كنهاي پرايد خانم اميني در هوا ايستاده بودند.
چراغهاي ماشين نور را داخل پاركينگ پاشيد .كريم در را كه بست به سمت آقاي محمدي رفت .دست راستش را آرام در هوا تكان داد .آقاي محمدي با حركت دست كريم ماشين را حركت داد وآنرا بين ستون و پژوي نوي پسرش پارك كرد
-كريم آقا خوب فرمون ميديا معلومه اين كاره اي !
كريم لبخند زد و كيسه هاي پر از ميوه را از صندلي عقب ماشين برداشت .
-شنيدم قبلا راننده بودي آره؟
كريم درحالي كيسه ها را به طرف در آسانسور ميبرد گفت:
-خيلي پيشتر.كاميون داشتم.مال خودم نبودالبته. بيشتربين هرات و مشهد بار ميبردم.
-بابا پس حسابي راننده اي .چي شد ولش كردي؟
-سخت بود جاده ها خيلي بد بود بعد هم جنگ شد و ما آمديم ايران
آقاي محمدي از جيب پشت شلوارش كيف پولش را در آورد
-امان از اين جنگ .
و در حالي كه اسكناسها را به طرف كريم دراز ميكرد گفت:
در ماشين رو باز گذاشتم تا توش رو هم تميز كني.
با دستهاي چروك خورده اش پول را گرفت
-دست شما درد نكنه
-راستي به هارون بگو بياد بالا .خانوم امروز نذر داشته شله زرد پخته بگو بياد پخش كنه تو ساختمون.
-خودم ميام آقا .هارون نيست.
-نكنه باز فرستاديش اسلام شهر پيش پسرت ؟ اينم مثل اون يكي ميشه ها
-نه رفته افغانستان پيش مادر خودش
-بچه رو تنها فرستادي افغانستان؟بابا شماها ديگه كي هستين
در آسانسور بسته شد و آقاي محمدي جمله آخر كريم رو نشنيد كه گفت:
-تنها نرفته با مادر بزرگش رفته.
ولي خانم صفايي شنيد.عصر با يك سبد سبزي آمد و نزديك اتاق كريم گوشه پاركينگ آليه را صدا زد و كريم مجبور شد برايش توضيح بدهد كه آليه رفته افغانستان.
خانم صفايي سبد را زمين گذاشت و گفت
-كي رفت؟ چرا خداحافظي نكرد؟اصلا با اون حالش چرا گذاشتي بره؟
-دلش براي دخترش تنگ شده بود ميگفت ميترسه بميره ولي دخترش رو نبينه . با هارون رفته.
خانم صفايي در حالي كه به سبد پر از سبزي نگاه ميكرد گفت
-يعني حالا تو تنهايي كريم آقا؟
كريم سينه اش ميسوخت.نفس عميق كه كشيد خس خس سينه اش را شنيد.
-بدين من شب سبزي ها تون رو پاك ميكنم
خانم صفايي سبد را برداشت
-نه .كار تو نيست كريم آقا. حالا خبر داري ازش؟با چي رفته ؟
-صبح با اتوبوس رفتن مشهد.ممكنه دم مرز مجبور شن بمونن توي اردوگاه. آخه اجازه نذاشت كه . گفته هر وقت كه رسيد تلفن ميزنه خونه آقاي دكتر.
خانم صفايي ميانه پله ها ايستاد .
-.امشب مهمون داريم. بيا يالابراي خودت شام ببر
شب وقتيكه كريم در را قفل ميكرد همش به ياد هارون بود كه بعد از اينهمه سعي هنوز نمي توانست قفل كتابي در را ببندد. آليه ميگفت بچه ضعيف است ولي كريم هميشه سر هارون داد ميزد كه بيعرضه است.
آليه شبها هارون را بغل ميكرد پوست نازك دستهايش را به روي موهاي او ميكشيد و برايش از مادرش ميگفت.از مادرش كه چقدر زيبا بود كه وقتي ميخواست با پدر هارون ازدواج كند چقدر خوشحال بود.
هارون اما اصلا مادرش را يادش نمي آمد.ميگفت مادرم شبيه ليلا خانم بود نه؟
و آليه هر شب ميگفت كه خوشگل تر بود.
ليلا خانوم تازه عروس طبقه پنجم وقتي از كريم شنيده بود هارون مدرسه نميرود چون شناسنامه ايراني ندارد گاهي به هارون درس خواندن و نوشتن مي داد.
كريم گوشه اتاق نشست وبه پوست ترك خورده ديوار تكيه داد چشمهايش را بست تا سماور خاموش گوشه اتاق را نبيند.
آليه هر شب ساعت 10 بعد از اينكه كريم آشغالهاي اهالي ساختمان را جمع ميكرد در ها را قفل ميكردو دستهايش را با شلنگ حياط ميشست برايش چاي ميريخت.
وقتي هوا خوب بود با هم توي حياط مينشستند و چاي ميخوردند.و هارون با دوچرخه پسر آقاي رضايي دور حياط چرخ ميزد.
چشمهاي آليه اما هميشه درد داشت.كريم هنوز بعد از اينهمه سال از چشمهاي بيرنگ آليه ميترسيد.از12 سال پيش كه آليه چشمهايش را دوخته بود توي صورت كريم و گفته بود من نميام ايران چشمهايش درد داشت.
ولي كريم ،هارون سه ماهه را بغل زده بود كه ما ميريم ايران اين بچه را هم ميبريم .پدرش كه گم و گور شده مادرش هم كه ديگر اختيارش دست من نيست و ميگويد بدون شوهرش هيچ كجا نميرود ولي تو اختيارت با من است.
آن روزها جليل پسر بزرگش از ايران كاغذ فرستاده بود كه خانه اي گرفته ومي تواند به پدر و مادرش يك اتاق بدهد.
آليه تمام راه را تا مرزساكت بود و فقط به هارون نگاه ميكرد.و كريم هميشه فكر ميكرد از آن شب كه وارد خاك ايران شدند هر وقت به چشمهاي آليه نگاه مي كند چشمهايش خيس است.

كريم چشمهايش را كه باز كرد ساعت 1 و نيم بود.صداي موتور ماشين ديوار هاي اتاق را آرام ميلرزاند كريم ميدانست علي پسر آقاي دكتر است كه از ميهماني برگشته است .پرده جلوي در اتاق را كمي كنار زد تا مطمپن شودعلي قفل در را انداخته است.پسر سر به هوايي بود.چند سال پيش.كريم يادش نمي آمد كه چند سال.علي آمده بود و از آليه خواسته بود كه دختري را كه همراش به خانه آمده بود در اتاق كريم و آليه قايم كند تا مادرعلي برود و آليه اصلا به حرف كريم گوش نداده بود كه در كار خصوصي همسايه ها دخالت نكن.
آليه دلش براي دختر سوخته بود و هر چه كه كريم گفته بود كه اگر اينكار را بكني بيرونمان ميكنند فايده نكرده بود.
دختر تمام مدت گوشه اتاق زانوهايش را در هم پيچيد و به گل سوخته گوشه فرش اتاق نگاه كرد. آليه به صورتش لبخند زده و برايش مرباي گل آورد .
آليه هر سال به خانم دكتردر پختن مرباي گل كمك مي كرد فصلش كه ميشد خانم دكتر ميرفت تبريز و گل محمدي مي آورد . آليه گلها را گوشه حياط روي چادر نمازكهنه پهن ميكرد تا خشك شود .روزهاي پختن مربا آليه خيلي خوشحال بود.حتي گاهي ميشد كه به كريم لبخند بزند.وقتي مرباها را شيشه ميكردند خانم دكتر هميشه چند شيشه را به آليه ميداد.و آن وقت كريم ميدانست چطور خوشحالي او را بيشتر كند .كاظم آقا را پيدا ميكرد و چند شيشه مربا ميداد به او تا به مسافرهرات بدهد. آليه وقتي مي شنيد دخترش هم از مرباهاي گل خورده است چشمهايش خيس تر ميشد ولي لبخند ميزد.
پرده را كنار زد نورتنها چراغ پاركينگ اتاق را روشن كرد .كريم دمپايي هاي قهوه اي اش را پوشيد و لخ لخ كنان از بين ماشينهاي خاموش به طرف در موتورخانه راه افتاد اتاق كوچك كنار موتورخانه آشپزخانه آليه بود و پر بود از بوي فلفلهايي كه آليه خودش در باغچه مي كاشت.
كريم آب كه خورد روي پله در ورودي به حياط نشست و به صف ماشينهاي رنگارنگ نگاه كرد .قديمها كه كريم و آليه تازه به اين ساختمان آمده بودند اينقدر ماشين در پاركينك نبود. اما حالا كه هر خانواده اي حداقل دو تا ماشين داشت در هر جاي خالي اي كه ميشد يك ماتشين پارك كرده بود . آليه هميشه مي گفت غذاهايش بوي دود ميدهد و گاهي چراغ گازي را به حياط ميبرد و به كپسول گاز خانوم صفايي وصل ميكرد و آنجا غذا مي پخت.
همه اينها اما مال قبل از مريضي آليه بود.
آقاي دكتر گفته بود كه بايد شكمش را عمل كنند و كريم عصباني شده بود.آن روز هارون را به بهانه اينكه نان آقاي رضايي را دير خريده است كتك زد و هر چه هارون گفت كه نانوايي شلوغ بوده است محكم تر زد.
آليه از وقتي كه دل درد هايش زياد شد ديگر حرف نميزد و چشمهايش خيس تر از هميشه بود
كريم سرش را برگرداند و از پشت سرش به حياط نگاه كرد .آن روزهم بعد از اينكه كريم زير درخت كاج را صندلي چيده بود تا اهالي ساختمان جلسه را آنجا برگزار كنند روي همين پله بين حياط و پاركينگ نشسته بود و به حرفهاي دكتر گوش كرده بود.
خس خس سينه اش را فرو خورده بود تا كسي نفهمد كه آنجا نشسته است.ولي وقتي دكتر گفت كه آليه حالش بد است و بايد هر چه زودتر جراحي شود نفسهايش تند شد.
خانم دكتر كلي از محبتهاي آليه حرف زد و از اهالي ساختمان خواست پول جمع كنند تا آليه را عمل كنند و خانم صفايي هم حتي گفته بود كه خيلي ثواب دارد. مي گفتند عمل خيلي سختي نيست.
كريم دوباره صورتش را برگرداند. چشمهايش داغ شده بود . از پله ها بالا رفت .بين حياط و پاركينگ 4 پله وجود داشت كه هميشه امان آليه را ميبريد.
حياط بوي گل ميداد.بوته هاي زر راامسال كريم و هارون با هم كاشته بودند.اطلسي ها را دور تا دور باغچه نقش داده بودند و ناز ها را در گلدانهاي سفالي بزرك كنار ديوار گذاشته بودند. آليه اما اينقدر درد داشت كه به هيچ كدام لبخند نزند.
هوا داشت روشن مي شد و آسمان نقره اي رنگ بود .كريم ميتوانست با نور كم جان آفتابي كه هنوز در نيامده بود درخت خرمالو را ببيند .كه هر سال آنقدر بار ميداد كه براي همه اهالي ساختمان يك كيسه بزرك بچيند و بقيه اش راهم با آليه بخورند.و آليه مثل هميشه تنها فكر دخترش بود كه آيا تا بحال خرمالو خورده است؟
ديروز صبح كه آليه را برده بود تا سوار اتوبوس مشهد شود آليه فقط فكر خرمالو بود و دلش ميخواست كه پاييز بود و ميتوانست سوقات خرمالو ببرد.كريم اخمهايش در هم ، به آليه نگاه نميكرد .يك ماه بود كه آليه وقتهايي كه دردش كمتر بود فقط حرف رفتن ميزد.كه ميخواست هارون را پيش مادرش ببردو كريم هم اصلا مهم نبود. آليه كه سوار شد كريم به اين فكر ميكرد كه چرا نميتواند مثل قديم سر آليه داد بزند .كه نگذارد برود.اين روزهاي آخر هر وقت ميخواست به آليه نگاه كند چشمهايش به زمين دوخته ميشد.انگار از صورت آليه خجالت ميكشيد.
فقط توانسته بود دستي به سر هارون بكشد كه مواظب مادر بزرگت باش.برايتان هر ماه پول ميفرستم.
و هارون بدون اينكه نگاهش كند از پله هاي اتوبوس بالا رفته بود.
-كريم آقا اول صبح تو حياط چه ميكني؟
خانم دكتر بود مثل هر روز صبح زود مي رفت كه نان تازه بخرد.
كريم سرفه كرد و چشمهايش خيس شد
خانم دكتر جلو تر آمد و به صورت كريم نگاه كرد.
-غصه نخور كريم آقا ايشالله پولش جور ميشه و عملش مي كنيم.خيلي ها اين عمل رو هر روز مي كنن چيزي نيست.دكتر به من قول داده.من ميرم نون بخرم .تو هم تا آفتاب در نيومده گلها رو آب بده.
و كريم نتوانست بگويد كه آليه ديگر نيست.كه ديگر هرگز آليه را نمي بيند

Happy Birthday Jackal!

All the best wishes,
Your friends at Behind Pseudonyms

"La Gara" by Myelon

Whose Fall,
Whose Demise,
Shall I Chant
For Your Crowd of Vice?

Pity...

Little Hopes,
Petty Lives,
Over and Over
The Throw of Dice...

One More Game,
The drama is ours.

One More Chance,
The plot In our hands.

NOW Is the Time,
Try to Understand.
This Play Must Be
A Glorious Trance.

T.M.
09
24
06

"آيين مدرن بشريت " by Niloofar

روزی, در حین بحثهای همیشگی سیاسی اجتماعی فامیل به هنگام مهمانی ها , شنیدم که عزیزی می گفت : بشر در روند تمدنش مراحل مختلفی را طی کرده از آئین های غارنشینی و بت پرستی ها تا مذاهب توحیدی و بعد علم گرایی .او معتقد بود آئین کنونی بشر , آئین حقوق بشر است

به گمانم تا حدودی حرف درستی باشد. دنیای مدرن امروز , مهمترین ارزشی که می شناسد حقوق بشر است. حقوق بشری که عده ای تعریف کرده اند . به خوب و بدیش کاری ندارم. هر کس به هر نحوی این آئین را نفی کند منفور است و هر کس هم برای توجیه اعمالش آنها را در روند این آئین نشان دهد برنده است. اگر کمی عادت به خواندن تاریخ تمدن داشته باشیم این مشخصه تمام آیین های تاریخ است .شاید سالها بعد که از حقوق بشر هم مثل همه آیینهای انسان تقدس زدایی شد , بتوان درست نقدش کرد ولی فعلا, جهان هنوز در پی شناختن مفهوم حقوق بشر دست و پا می زند

بهانه نوشته های امروزم البته, همایش سالیانه سازمان ملل متحد نیست. که به عنوان نهاد حافظ حقوق بشر در جهان شناخته شده و تلاش می کند. بلکه درباره حرفهای هنرپیشه معروف هالیوودی است درباره نسل کشی های دارفور. او می گوید

For you it's called ethnic cleansing. But make no mistake, it is the first genocide of the 21st Century and if it continues unchecked, it will not be the last.In many ways it is unfair, but it is nonetheless true that this genocide will be on your watch How you deal with it is your legacy, It's your Rwanda - your Cambodia - your Auschwitz. We are one 'yes' away from ending it.
You are the last political recourse of Darfur victims and you can stop it,
After September 30 you won't need the UN. You will simply need men with shovels and bleached white linen and headstones.
You are the last political recourse of Darfur victims and you can stop it.
We were brought up to believe that the U.N. was formed to ensure that the Holocaust could never happen again. We believe in you so strongly. We need you so badly. If not the UN, then who?

به راستی بشر در طول تاریخ تمدنش سعی کرده به این سوال جواب بدهد: چه کسی با چه حق و قانونی می تواند ظلم و بی عدالتی و ناتوانی انسان را دربرابر طبیعت و همنوعانش پاسخ بدهد؟ امروز , در آغاز قرن بیست و یکم از تولد مسیح , بشر بعد از طی همه این راهها هنوز درمانده است و سوال می کند: اگر سازمان ملل متحد نمی تواند پس چه کسی می تواند؟ آیا جهان به نسبت ۲۱ قرن پیش پر عدالت تر شده است؟ آیا ظلم کمتر شده است؟ کیست که بتواند جواب بدهد؟ کیست که بتواند دفاع کند؟ کیست که بتواند جلوی کشتار دارفور را بگیرد؟ بشر حتی نتوانست در محاکمه جنایتکاران جنگی ای مثل صدام حسین یا میلوسویچ حرکتی کند

تاریخ تمدن بشر پر از این بی عدالتی هاست. همیشه هم آیینی دربرابر این بی عدالتی قد علم کرده , تاثیر گذاشته و بعد کم رنگ شده است گرچه از بین نرفته است

آخرین جمله آقای جرج کلونی عزیز مرا به فکر فرو برده است به گمانم باید به فکر آیین جدیدی برای بشریت بود. این یکی هم کهنه و نخ نما شده است

"داستان سیاسی" by Niloofar

ساده ترین چیزی که می توان هنرمندانه نوشت طبیعت است و به گمانم سخت ترینش سیاست است که همه آن چیزی است که خلاف هنر است و خلاف عاطفه انسانی و خلاف عشق. گرچه می گویند همه داستانهایی که تا به امروز در ادبیات بشرنوشته شده است تنها در دو موضوع کلی می توان دسته بندیشان کرد: درباره عشق و درباره سیاست. ازعشق نوشتن همواره لذت بخش است .حتی اگر رومئو و ژولیتش در آخر به هم نرسند. خواندنش هم همیشه دوست داشتنی است.درهر زمان و مکانی. ولی چطور می توان از سیاست نوشت؟ از سیاست به معنای عریانش . بدون پرده و ساده و در عین حال اثری درخشان پدید آورد که آدمها را بیشتر از آنی که در اخبار می بینند متحیر کند و ذره ای به فکر فرو برد؟ نتیجه مطمئنا به لذت از عشق نوشتن نخواهد شد. حتی نه به لذت از سیاست نوشتن با پرده و پوشش هم . ولی اگر علاقمند ادبیات باشید، گاهی داستانهایی هم پیدا می شود که صریح و بی پرده شعار سیاسی بدهند ولی در عین حال خواندنشان لذت بخش هم باشد. یکی از آن داستانها «جناب آقای رئیس جمهور» نوشته گیب هادسون است که نامزد دریافت جایزه قلم همینگ وی هم بوده . این داستان در سال 2001 در مجله نیویورکر چاپ شده است. گرچه بیشتر نقدهایی که بر داستان نوشته اند بیشتر به جنبه های سیاسی داستان بر می گردد ولی تخیل بی نظیر نویسنده باعث شده است داستان جذاب و هنرمندانه حرفش را بزند و خواننده را با هر گرایش سیاسی ای به فکر فرو برد که : واقعا آیا او پرواز خواهد کرد؟ خواندن این داستان کوتاه را به علاقمندان ادبیات معاصر توصیه می کنم

"Gnosis" by Anonymous

Pain ran through my right arm and a little silent gasp left my mouth. I managed to lean forward to hide her face from the drivers view in the mirror, asked him how much further was left to the town. The hired car windows were open and hot southern khouzestan wind was blowing inside.

I get off the train in a small station, somewhere in Holland, and walk to the taxi rank. It seems that I have to wait as the last one just disappeared.

I turned back to her to see her tears rolling down her face. She's looking at me, in a way as if she can't see me. I tilt my head to see the red bite marks on my arm and she bends to rest her head on my chest.

There it is; the taxi driver has a long white moustache and shaved head; speaks English with a strong Dutch accent. I'm looking out the window, a mild breeze brushing my face, and can hear the driver mentioning something about the war.

Her hands were running around my waist trying to find a way up my t-shirt. I'm somewhere between not letting her do that and making way for her advancing fingers. I lose myself and close my eyes.

Perhaps there's something not quite right with the address. The address was sent to me from a triple forwarded message that had arrived in my absence. We are struggling and the dusk partial darkness isn't really helping. The driver is moaning, in Dutch.

I asked the hired car driver to pull over near a rundown little brick-walled building in the middle of the road. Not a single soul could be seen around. I practically dragged her through the door frame inside, half-eyeing the driver walking away trying to shake off his legs. It turned out to be a prayer-room with dusty and worn out carpets. We didn't care and knelt down in front of each other on both knees while our lips hastily, dangerously, approached.

The message reads, "Find me at 17, Fredric van Edenlaan, Delft". We pass through it for the second time. It's strange, there's no number 17 here. I pay the driver and get off the taxi. I go on foot with a faint hope of magically finding the place.

I told her that we ought to make haste and get back to the car. The sun had gone down and the driver was waiting. She was tentative a bit. We got to her place at last and she went inside. I followed hesitantly. I saw her strip and slip into the shower. I blindly copied her.

I think it's about 3 hours that I'm walking from one dark street to another. I see the lights of a free house. Inside, I can't see anyone except for the old barman. He get's me my drink and walks off. I taste it. Locally brewed?! I light up a cigarette and gaze outside.

She dried herself and refused the mug of tea that I had just made for her. Quite lazily crawled to the bedroom and crept up the bed, rolled up the sheets, bent her body posture and as the duvet fell down, she disappeared from the rest of the world.

"نقد داستان چرا توقف کنم" by Niloofar

"چرا توقف کنم؟" by Niloofar

داستان نویسی یک کار ناممکن است
نوشته چرا توقف کنم (نوشته خودم) که چندی پیش در این وبلاگ منتشر شد یک داستان نیست به دلایل زیر:
مهمترین مشخصه یک داستان داشتن کاراکتر است. این نوشته سه کاراکتر اصلی دارد: دختر، زن و پسر قد بلند. ولی نویسنده هیچ چیز به جز آنچه در خود متن آمده است درباره آنها نمی داند و این از خود نوشته مشخص است. نویسنده هرگز نمی داند دختر در طی این همه سال چه می کرده است. نمی داند پسر قد بلند چه جور آدمی است. همانطور که نمی داند زن چگونه زندگی می کند. دلیلی ندارد این اطلاعات در داستان آورده شود ولی همه اینها باید در ذهن نویسنده مشخص باشد. کاراکتر باید در ذهن نویسنده ساخته شود بعد همه آن کاراکتر می تواند حتی در یک دیالوگ در خود متن داستان تجلی پیدا کند ولی آن زمان است که آن دیالوگ به معنای واقعی دیالوگ می شود و به پیشبرد داستان کمک می کند.
داستان کوتاه مهمترین مشخصه اش ایجاز است . چخوف گفته : ایجاز ، خواهر استعداد است. جمله معروف همینگ وی را هم همه می دانیم: داستان کوتاه مثل یک کوه یخی است . تنها یک چهارم آن از آب بیرون است و سه چهارم بقیه زیرآب است. یعنی اول باید یک کوه یخی کامل در ذهن نویسنده شکل بگیرد مثل یک رمان بلند. بعد نویسنده با تلاش و مرارت ، آن ایجاز لازم را ایجاد کند. و یک چهارمش را طوری هنرمندانه روی کاغذ بیاورد که هیچ نقصی نداشته باشد. این داستان زوائد زیادی دارد در صورتی که لایه زیرین ندارد. یعنی نویسنده به جای پرداختن به داستان و شخصیتها، یک موضوع واحد را چند بار به طرق مختلف تکرار کرده است و این کار در داستان کوتاه کاملا بی معنی است. هرچقدر هم که صحنه ها و توصیفها مورد علاقه نویسنده باشد ، او باید شجاعت لازم در حذف صحنه های تکراری و اضافی را داشته باشد تا آن ایجاز منطقی در داستان ایجاد شود.
نفس به کار بردن اشعار فروغ فرخزاد در داستان چیز بدی نیست. ولی هدف اصلی نویسنده در این داستان از به کار بردن اینها نشان دادن سرگردانی دختر بوده و تشابهش با سرگردانی فروغ و همینطور تاثیر فروغ فرخزاد بر دختر سرگردان امروزی. نویسنده نتوانسته این کار را به خوبی انجام دهد. مهمترین مشخصه یک داستان این است که به جای اینکه چیزی را "بگوید" آن را "نشان بدهد" در این داستان نویسنده راحت ترین راه را انتخاب کرده است. استفاده از اشعار فروغ. او این سرگردانی را "گفته " است ولی به هیچ عنوان آن را "نشان " نداده است.
یکی از دیگر از مهمترین اشکالات این داستان زبان داستان است. استفاده بیش از حد از فعل ماضی بعید تنها خواننده را گیج می کند. فلاش بکهایی که نویسنده به وسیله آنها داستان را تعریف می کند به خودی خود بد نیست ولی استفاده از فعل های تو در تو و جملات بلند باعث می شود خواننده نتواند به سادگی روند ماجرا را دنبال کند. بحث برسر این نیست که داستان حتما باید زبانی ساده داشته باشد. نه . ولی داستان نباید بی دلیل گیج کننده باشد. اگر نویسنده قصد دارد مدام در زمان عقب و جلو برود باید این مرزها را هنرمندانه طراحی کند نه اینکه با جمله های بلند بخواهد به خواننده بگوید: اگر نمی فهمی مشکل از توست!
ولی مهمترین ایرادی که به این نوشته وارد است پخته نبودن داستان است. (چیزی که در بالا هم کمی به آن اشاره شد) به طور کامل مشخص است نویسنده علاقه زیادی به موضوع داستان دارد. وقتی داستان رانوشته خودش کلی هم کیف کرده است(چون خودم نویسنده داستان بوده ام این را خوب می دانم!) ولی چیزی که اصلا متوجه اش نبوده این است که او به عنوان نویسنده باید بتواند از موضوع داستان کاملا فاصله بگیرد. وقتی داستان جذابی ذهنمان را به خودش مشغول کرد باید بگذاریمش گوشه ذهنمان تا خوب جابیفتد. ببینیم بهترین شکل تعریف این قصه چیست . همه زوایا را بررسی کنیم. همه اتفاقهایی که می تواند بیفتد همه عکس العملها را .بعد بهترین آنها را انتخاب کنیم. نه اینکه اولین چیزی که به ذهنمان رسید و مطمئنا برگرفته از علاقه شخصی ما به موضوع داستان است ، بنویسیم. کل این نوشته تنها یک جرقه خام است در ذهن نوسنده.به همه ء این دلیل ها ست که داستان برای خوا ننده دلچسب و لذت بخش نیست. و مثل چرخ ناموزونی می لنگد.

"داچا" by Sara

اتاق ِ من یک داچا ست. داچا؛ کلبه های چوبی ِ پایه بلند در دشت های پربرف ِ روسیه، محصور میان ِ درختان ِ غان. بله. اتاق من سومین اتاق از دومین طبقه ی هفتمین خانه ی اولین کوچه ی چهارراهی در تهران یا اولین اتاق از سومین طبقه ی اولین خانه ی اولین کوچه ی چهارراهی در سیدنی نیست. هر از گاهی که در ِ این اتاق بسته باشد، من ساکن تنها داچای چندمین تپه ی پربرف ِ سیبری هستم.
برف و برف و برف. چشمان ِ من تنها در داچا به نور کم عادت دارند. بیرون از آن همه جا سپیدی خیره کننده ی برف و هوهوی باد و سبزی درختان ِ غان است. من اینجا خودم را کشف می کنم و از کنارش، دنیا را.
من تنها نیستم. آدم های تمام کتاب هایی که خوانده ام با من اند. مثلا الان آقای ک. آن گوشه ی اتاق، پشت میز شق و رق نشسته و مدارکش را برای چند هزارمین بار می خواند. گره گور زامزا روی تخت افتاده و سعی دارد به روی پاهایش برگردد. وینستون اسمیت کنارتنها پنجره ی کوچک بخار گرفته ی داچا ایستاده و با نگرانی انتظار بازگشت جولیا را می کشد. بقیه را نمی بینم. به گمانم برای برف بازی رفته باشند بیرون. من از دنیای کتابهایی که می خوانم خلاصی ندارم. من اسیر می شوم. با سر به درون داستان پرت می شوم. می شوم آنا کارنینا و خودم را پرت می کنم زیر قطار، یا در استحاله ای زوربا می شوم و شادمانه می رقصم. تقریبا همه جا مدتی زندگی کرده ام. حتی گاهی به جای این یا آن شخصیت حبس کشیده ام، آدم کشته ام. من سارا نیستم، سلوچ ام. جایم در خانه ام خالیست. مرگان چشم به راهم است. من در این داچا اسیرم

سارا

"I quit my job today" by Pezhman

My career is not a profession, it is labor; educated labor work is even worse. It is new face of slavery; that has been evolved. I have been slave of my paycheck. I’ve earned well, consumed abundantly, and I have always been worried of my next paycheck! That is how they do business here; they raise peoples’ level of anxiety, stimulate their basic desires, and encourage them to spend more and more. It assures people see not further than their noses. People are tamed. It is not even better than supplying narcotic drug to a person, neither better than throwing a bone for a dog.

I hated my cubicle life, staring at monitor 9 to 7 everyday. I need flexible working hours. It killed my social skills. I’d like to go around, do different things and meet other people. Imagining myself ten years down the road was scaring. I quit.

My colleagues were too nice, too polite, too considerate. That was not even funny! Conservative, short sight, perfectionist, detail-oriented, isolated, anxious and tensed dead-mind human doings! So frightened of life that they should keep themselves busy all the time. Anything, whatever, that kills the time. Idleness tortures them. Never again, will I have business lunch with co-workers who solve problems on paper cover of the table!

Years working like that softened my sharp corners. It was enough. I quit.

I had promised myself to quit my job, if only one more time we get together with friends and somebody says, “If I were reborn, I would live differently.” And it happened last night.

"باد" by Sara

جاده ٬
وسوسه ايست هميشگی

رفتن و نماندن
زجری مدام ٬
که از دل بستن
بازم می دارد

ریشه هایم را نه به خاک
که به افق های دور ٬
سپرده اند

شاید فرزند دختری کولی باشم
که دل به باد داده بود ٬
و من
حاصل هماغوشی یک روز گرم آخر بهار
هنوز
پدرم را
جستجو می کنم
و
پايم
تمنای سنگينی هيچ زنجيری را
فرياد نمی زند

سارا

"آن رویداد" by Christian Bobin

رویدادهایی که در زندگی به وقوع می پیوندند بسی اندک تر از آنند که می گوئیم .رویداد آنگاه به وقوع می پیوندد که زندگی به زندگی ما باز می آید،به سان رودخانه ای که به یکباره طغیان می کند و به دهکده ای سرازیر می شود تا با ابهت ترین بناها را به مانند پر کاهی از زمین بر کند

رویدادی که در زندگی به وقوع می پیوندد، به سان خانه ای ست با سه در مجزا -مردن و دل دادن و زادن.تنها آنگاه می توانیم به این خانه در آییم که همزمان و درآن واحد از هر سه در بگذریم. این کار محال است و با این همه انجام می پذیرد

داستانی حقیقی را در روزنامه و سپس در کتاب فریبنده یک روانکاو خواندم.داستان مردی و کودکی و دوچرخه ای. مرد شغلی دارد.زنی نیز دارد که در انتظار به دنیا آمدن فرزندی از اوست. آنگاه که کودک زاده می شود، مرد را بر سر کارش می خوانند.او دوچرخه خود را بر می دارد، به زایشگاه می رود، بی آنکه از سرعت خود بکاهد، از برابر زایشگاه می گذرد و ساعتها و ساعتها راهش را ادامه می دهد.به خانه خود باز نمی گردد و فردا و روزهای بعد بر سرکارش نمی رود.چند ماه بعد او را در کشوری دیگر باز می یابند، در حالی که قادر نیست بگوید چه کرده است و دلیل کارش چه بوده است. از دیدگاه روانکاو،رویدادی که به وقوع پیوسته فرار دوچرخه سوار است . از دیدگاه من، رویدادی که به وقوع پیوسته این نیست که مردکی بی مایه خانواده خویش را ترک کرده،رویداد، تولد کودک است .فرار از بر ابر رویداد، گریز سوار بر چرخهای آجدار ، خش خش سریع فرار در تاریکی، خصلت انسانی است.در اینجا این خصلت دیده می شود .فقط همین

این دوچرخه سوار را که قلب او به سان قلب اسبی دیوانه ساعتها و ساعتها در جاده تاریکی می تپد ، می شناسم . او را از وسوسه گریختن از برابر آنچه فرا می رسد می شناسم، از این وسوسه که چنان کند تا آنچه فرا می رسد، دیگر محلی برای فرا رسیدن نداشته باشد.

آنچه فرا می رسد همواره نام واحدی دارد.آنچه فرا می رسد عشق است.تولد، مرگ،بهار،زخم،سخن

راست،جمله اینها عشق است .عشق یگانه رویداد شایسته این نام است.

کریستین بوبن

از مقدمه کتاب فرسودگی

ترجمه پیروز سیار

تهیه کننده مطلب نیلوفر

“ALONE” by Edgar Allan Poe (1809 – 1849)

From childhood's hour I have not been
As others were; I have not seen
As others saw; I could not bring
My passions from a common spring.
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I loved, I loved alone.
Then- in my childhood, in the dawn
Of a most stormy life- was drawn
From every depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that round me rolled
In its autumn tint of gold,
From the lightning in the sky
As it passed me flying by,
From the thunder and the storm,
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view.

--------------
Analysis?

Let’s discuss it. After you leave all your comments, I’ll sum up everything and put the analysis here.

"Blogging Privacy <> Fictitious Reality" by Pezhman

Would you please give me a little privacy, I wanna write about some personal stuff today. However, that is not too personal, it can happen to anybody, and of course you can read this post.

I am a stock broker and I’ve been living in NY for seven years. I also study psychology and literature for fun and listen to any kind of music but new age music interests me more. I have participated in all sorts of communities. I know lots of people here; it is part of my job, many old friends and many new friends I make every day. Anyhow, I am never alone. There are always something fun to do; parties, concerts, games, poker nights, happy hours and so many crazy things. But recently something has been bothering me all the time.

Sorry, I said it is not too personal, but it is. Please, if you don’t know me well, stop reading the rest.

I do not feel comfortable among friends. Nothing has changed, I am just not very happy with myself. I do not know what it is. First I thought my work took all of my attention, but I had worked harder a couple of years before. Then I felt this happens to any immigrant; after a year or two, they do not seek adventures and miss what they left behind. I talked to many friends about it and I even met a counselor and she said it is not true. She said I am …

Well! I guess I shouldn’t say it here. Hope you understand! It is nothing very personal, though I do not see any reason to converse that with somebody who has never met me. You know, it is absurd, but if we have never met, could you kindly disregard this post, you won’t miss anything. Thanks!

Anyhow, she said, the counselor, I have low self-confidence. That is because I do not like how I look. It is nothing to hide from you; I am 5’6”, 253 pounds. I am obese. She was right, I hate my body. I have been always like this, so I wonder why it is very lately that I feel this way. It couldn’t be my appearance itself that annoys me.

Honestly, I had noticed it before. I have lost stamina. Of course, I do not do any exercise. Well, I used to be better in bed.

Oh, I am sorry, you do not wanna know about it. Please, please, stop reading the rest of this post if you are not there with me!

Well, what I was saying? Oh, I was saying I used to be better in bed. Wait a minute, you are still reading this post. I thought I could trust you guys. Shame on you, you disappointed me. Even in blog I can’t have a little privacy.

"no title#4" by Baran

As if it had never happened before, you caught me by neck, tight, I can not move, I am shocked as if it had never happened before, each time a new bewilderment, each time a new scent, deep in my nose I can feel the bulb burning, the strong scent covering me up, and you bring your little lips close to my ear, me all trembly and excited, is it going to be the end? Is your firm pressure on my neck and your strong scent as my veil going to be my last memories? Let me cling to my memories, but your presence is so strong that I can’t grasp them anymore, they are all out of reach, far away, hazy. And you whisper, as if you’ve never whispered before in my ears, more than words I feel your tone, and electricity runs through my spine as if I’ve never heard you whispering into my ears before. Your voice is so familiar, if it was not for the tightening arm around my neck I would say I hear it every day, I would say it is one of those voices that has been with me day and night for a long time, it’s hard to breathe, and you know that, you can probably feel my heart beat, or maybe my artery beating under your arm, the world is turning black, ever so slowly, I can’t resist you, I give in to the darkness which crawls into my eyes, it surrounds you so smoothly that if it was not for the tightening arm around my neck I would say it is mesmerizing, Ah little fear if I only knew one day you would grab me like this would I ever nurture you in my heart, but you caught me by surprise as if I had never been caught by surprise before, if I only knew your trembling limbs would one day encircle me with such a firm pressure would I ever let you play in my soul like a kid, as if I had never been suffocated before, Ah my dear little fear.

"همه چيز تغيير کرد " by Niloofar

قرارش را از یک هفته پیش گذاشته بودیم. او با مادرش می آمد در خانه مان من و مادرم را سوار می کرد و چهارتایی می رفتیم. او ٬هنوز همسرگرامی نبود. حتی نامزد گرامی هم نبود. چیزی بود بین دلهره های عاشقانه جوانی و آرزوهای آینده . از صبحش مدام به انگشت دوم دست چپم نگاه می کردم. قرار بود حلقه بخریم. من از طلا و جواهر متنفرم. ولی حس می کردم این یکی حس دیگری دارد. برایم مهم بود. دلم می خواست دوستش داشته باشم. عصر زودتر از سرگارش فته بود تا مادرش را سوار کند که به من تلفن کرد پرسید که تلویزیونمان روشن است؟ و اگر نیست سریع روشنش کنم. هیچ نمی دانستم چه ربطی بین این اولین خرید زندگی مشترک ما٬ این اولین آشنایی های خانوادگی رسمی ٬ و این حلقه ای که هیچ نمی دانستم چطور باید انتخابش کنم با برنامه تلویزیونی وجود دارد. گفت بزنم یک کانال خبری مثل سی ان ان . درست پنج سال پیش بود. وقتی رسید خانه ما هر دو تایمان میخکوب جلوی تلویزیون نشستیم. درست همان موقع بود که برج اول فرو ریخت. ما در تحیر و سکوت به صفحه تلویزیون خیره بودیم. مادرهایمان اصرار می کردند که زودتر راه بیفتیم وگرنه دیر می شود. هر چه طلافروشی مادر من بلد بود رفتیم و هرچه مادر او. ولی هر دوتامان منگ بودیم. حلقه ها را امتحان می کردیم به امید اینکه زودتر سوار ماشین بشویم و رادیو را روشن کنیم. برج دوم هم ریخته بود. دو نفری مدام تحلیل می کردیم که حالا چه خواهد شد؟ مادرهایمان می گفتند خوب است؟ می گفتیم ها؟!

حلقه ازدواجم را دوست دارم. تنها جواهری است که تا به حال دست کرده ام و هرگز از خودم جدایش نمی کنم. نگاهش که می کنم ذهنم پر از خاطره می شود. یک حس شیرین سرخوشی همه وجودم را می گیرد ولی همیشه خاطره آن روز که دنیا را تکان داد را هم برایم زنده می کند. وقتی توی طلا فروشی این حلقه را دستم کرده بودم نمی توانستم به این فکر نکنم که آنهمه آدمی که توی برجها بودند و همین الان فرو ریخت دارند چه می کنند؟و اینکه همه چیز دنیا با این فرو ریختن تغییر خواهد کرد.

این است که هرگز خاطره حلقه خریدنمان فراموشمان نمی شود. می دانیم درست دو ساعت بعد از فرو ریختن برج دوم تجارت جهانی ٬ ما حلقه های ازدواجمان را خریدیم. همه دنیا تغییر کرد . من و او هم.

"برش #1" by Baran

دفترچه رو بست و روش رو به من کرد:" چى مىگى؟"
مثل هميشه لالمونى گرفتم:" هيچى... اصلا کارى باهات ندارم."
به نظر کلافه مىرسيد:" پس ديوانهيى وسط نوشتنم مىآى اينجا صدام مىکنى؟" و بعد صاف زلزد تو چشمهاى من. کمى نگاهش کردم، سرم پر از حرف بود، دلم مىخواست غر بزنم، خودم را واسه يکى لوس کنم، اما با اون لحن صداش؟ نه ممکن نبود. بى اينکه چيز ديگرى بگم برگشتم به اتاق خودم، اتاق نيمه تاريکم بوى رنگ مىداد، پنجره باز بود و اتاق سرد، مورمورم شد، تنها چراغ ديوارى که روشن بود نورش را پاشيده بود روى بوم مربع شکل. زل زدم به بوم، نمىفهميدم قرمزيش زياد بود يا بايد آن نقطه مشکى را کمى، فقط کمى بزرگتر مىکردم، حواسم جمع نبود، رفتم کنار پنجره، خيابون شلوغ بود، پر از آدمهاى قرمز و مشکى، در رفت و آمدى پرشتاب، زير لب اون آهنگه را زمزمه مىکردم و آروم آروم تکون مىخوردم. صداى پاش رو شنيدم ، اما حوصله نداشتم به روى خودم بياورم، سست بودم، سست و بى حوصله، بيشتر دلم مىخواست بتونم يه جورى که به اين خيابون ديد داشته باشم لابه لاى بوى رنگها بخوابم و تا وقتى خوابم بره زل بزنم به رفت و آمد قرمزها و مشکيها و زير لب زمزمه کنم.
دم در وايساده بود و منو نگاه مى کرد، مى دونست مى دونم، آخرش طاقت نياورد، اومد جلو، دستش رو انداخت دور کمرم، همينطور آروم آروم تکون مى خوردم، سرش رو آورد نزديک گردنم، بعد چشمش افتاد به خيابون، نفسش گردنم رو قلقلک مى داد، يه کم به آمدشدنها با من نگاه کرد ، بعد برگشت رفت بوم رو ديد بزنه، چرخيدم تا بتونم صورتش رو ببينم، چشمهاش رو ريز کرده بود و با يک اخم گنده داشت بوم مربع شکلم رو ورانداز مى کرد، يک کم گردنش رو کج کرد و سرش يکورى شد، فکر کردم الانه که ايرادش رو بهم بگه. اما نگاهش رو از رو بوم برداشت، لبخند شيطنت بارى زد و گفت:"خوب کار کن ديگه، معطل چى هستى؟"
"نمى دونم گير کردم، ايراد داره، اما نمىفهمم چشه، قرمزه زياديه يا..."
حرفم رو قطع کرد:" ادامه بده، داره شکل مى گيره..."يک کم به من که با خنگى خاصى کنار پنجره ايستاده بودم نگاه کرد و خندش گرفت، اومد جلو بغلم کرد، هنوز صداش پر خنده بود:"چته؟"...با کلافگى تکون تکون خوردم و دورش کردم:"نمى دونم بى حوصلم، نکن...تموم شد نوشتنت؟"
خودش رو کشيد کنار:" نه، تمرکز ندارم."
"مگه نبايد فردا تحويل بديش؟"
"چرا."
رفت پشت پنجره ، اومدم جلوى بوم چشمم رو ريز کردم، گردنم رو يک کم کج کردم و زل زدم توى بوم، قرمزه و مشکيه انگار تو هم مى لوليدند، مشکيه کوچيک بود، قرمزه هى مىخوردش و هى بالا مىآوردش، مشکيه هى تو دل و روده هاى قرمزه وول مى خورد، گفت:"سيگار دارى تو اتاق؟"به کنار پنجره اشاره کردم، يه سيگار از تو جعبه برداشت و کبريت رو آتش زد، حالت دستاش وقتى مىخواست سيگار رو بگيرونه هميشه خلم مىکرد، سيگارش که گرفت، يک پک عميق زد و گفت:"چى شد فکرات رو کردى؟"
چشمهاش تو تاريک روشناى اتاق بدجورى برق مى زد، نور ماشينها هيکلش رو سايه روشن مىزد، باز همونطورى وايسادم و نگاش کردم، نمى دونستم چى بگم، يک پک ديگه زد به سيگارش و دست چپش رو به سمتم دراز کرد، چشمهاش دوباره پر شده بود از يک لبخند شيطنت بار، دستش رو گرفتم، نرم کشوندم پيش خودش، هنوز ته کلافگى تو وجودم بود، تکيه داد به گوشه پنجره، دست چپش حالا دور شونههام بود، شهر زير پامون شلوغ بود، مشکيها و قرمزها با شتاب در رفت و آمد بودند و نور چراغ ماشينها اندامهاى پر تنششون رو سايه روشن مى زد، چشمهام رو تنگ کردم، سرم رو يک کم کج کردم، حالا سرم تقريبا روى شونه چپش بود و زل زدم به وول خوردن مشکيها و قرمزه

"MIRAGE" by anonymous

I was searching for the answer,
In all the places I could wonder,
Tried to see many above and under,
But it was well hidden.

Ventured up-and-down the fields,
Leaped over broken trees, flowing springs,
Asked every living soul who'd know the means,
But it was all riddle.

Deeply entangled in my despair,
Baffled and my mind's rudder beyond repair,
And still longing after its dementing hither,
But it was yet feeble.

T'was at dawn, revoking with contempt,
Shedding off the holy chains, the stigma, and the tempt,
Grinning and aloof for I essentially sensed:
The hidden void. The riddle, fake. The feeble, wane.

چرا توقف کنم؟ by Niloofar

وسط كوچه ايستاد و دستش را به دنبال سوويچ ماشين داخل كيفش كرد همه چيز داخل كيف پيدا ميشد به جز سوويچ . ماتيك موچين خودكار و كاغذهاي كوچك پر از ليست هاي خريد كه هر روز قبل از اينكه از شركت بيرون بيايد مينوشت كه چيزي از يادش نرود .سوويچ را در جيب بغل كيف پيدا كرد و دزدگير ماشين را زد ولي هيچ صدايي شنيده نشد . 2 هفته بود كه به مرد ميگفت باطري دزدگير ضعيف شده است و مرد مثل هميشه ميگفت چرا نميدي عوضش كنم و بحث همينجا خاتمه پيدا ميكرد . آنتن دزدگير را بيرون آورد و دوباره امتحان كرد. هر 4 قفل در با صداي آشناي هميشگي بيرون پريدند.با وجودي كه هوا سرد بود تقلايي كه براي پيچاندن فرمان ماشين كرد تا آنرا از بين دو ماشين عقبي و جلويي بيرون بياورد عرقش را در آورد و روسريش مثل هميشه از روي سرش سر خورد . با يك دست فرمان را گرفته بود و با دست ديگر روسري را بالا ميكشيد كه صداي زنگ موبايل از داخل كيف شنيده شد. ميدانست نميتواند هم رانندگي كند هم داخل كيف به دنبال موبايل بگردد. وقتي كنار خيابان توقف كرد يادش بود كه چراغ راهنماي سمت چپ را حتما روشن كند.
شماره روي صفحه تلفن برايش آشنا نبود. در دلش باز شركت مخابرات را نفرين كرد. حتما باز اشتباه افتاده بود . ولي صدا آشنا بود و از گوشي تلفن موجي از خاطره را داخل مغزش ريخت.
زن سعي كرد از ميان آن همه خاطره گنگ كه ناگهان به طرفش حمله كرده بودند اسم صاحب صدا را پيدا كند كه موفق نشد .
اتاق كوچك طبقه دوم ساختمان فوق برنامه دانشگاه و انجمن شعر و آن درخت بلند بيد مجنون كه از پنجره كوچكش پيدا بود در ذهنش نقش بسته بود و صورت هميشه رنگ پريده صاحب صدا و چشمهاي شيشه اي رنگش و مانتوي آبيش و مقنعه كج كوله اش .ولي هر چه ميكرد اسمش را به ياد نمي آورد .
صدا با خنده خواند: يك چيز نيمزنده مغشوش كه در تلاش بي رمقش مي خواست...
و زن ادامه داد : ايمان بياورد به پاكي آواز آبها !
و بعد پر از هيجان از صدا پرسيد كه شماره او را چطور پيدا كرده است و صدا گفت كه از طريق اينترنت و يك دوست مشترك و زن صادقانه گفت كه خيلي خوشحال شده است. صدا به زن تبريك گفت براي ازدواجش و براي تولد پسرش و زن كه هنوز در ذهنش به دنبال اسم بود گفت الان دارد ميرود مهدكودك پسرش را بردارد و هيچ نميدانست بايد به صدا تبريك بگويد يا نگويد . .جزييات صورت دختر در ذهنش نقش بسته بود.حتي مويرگهاي روي گونه هايش را به خاطر ميآورد كه يك روز وقتي دختر ميخواند : اكنون ستاره ها با هم هم خوابه ميشوند ،آن پسر قد بلند آرام به زن گفته بود :گونه هايش مرا برد به باغ گل سرخ . زن سرش را تكان داد تا صدا را واضح تر بشنود ولي صدا هي قطع ميشد . سعي كردبا صداي بلند تر به دختر بگويد كه چون موبايل قطع و وصل ميشود تا رسيد خانه با همين شماره با او تماس ميگيرد ولي دختر گفت كه كار خاصي نداشته است و مزاحم او نميشود و فقط مي خواسته يك قرار قديمي را ياد آوري كند و زن ديگر چيزي از حرفهاي دختر نفهميده بود.
وقتي پسر بچه روي صندلي عقب بي وقفه از لاكپشتي كه امروز معلمشان نشانشان داده بود حرف ميزد زن به صورت هميشه آشفته دخترفكر ميكرد.انگار كه هميشه عاشق بود . عاشق كي؟ زن هيچ وقت نفهميده بود ولي خودش ميگفت فقط عاشق كسي ميشود كه اسمش ابراهيم گلستان باشد و زن و بچه داشته باشد .شوخي و جدي اش را زن نميدانست.ياد يكي از پسرهاي رياضي افتاد كه عاشق دختر بود موهاي فرفري داشت و عينك ته استكاني ميزد و يك روز به زن گفته بود كه دختر چيزي وراي ماديات است و زن فكر كرده بود: چون محلش نميگذارد !
دخترشب شعر هاي دانشگاه را در همان اتاق كوچك راه مي انداخت و هميشه خودش پر از شعر بود . و تكيه كلامش همان شعر سانسور شده معروف بود كه:
زندگي شايد افروختن سيگاري باشد در فاصله رخوتناك دو هم آغوشي
و فكر كرد چقدر آن روزدر نظرش دور مي آيد . آن روز پاييزي كه با هم روي نيمكت هاي باغ دانشگاه نشسته بودند ودختر به آن پسرقد بلند كه از روي برگهاي زرد و خيس به سمت آنها مي آمد گفته بود :
مردي از كنار درختان خيس ميگذرد""-
و پسر در چشمان دختر خيره شده بود و آرام گفته بود:
همچنان" صبور، سنگين ،سرگردان" -
و زن از به ياد آوردن اينكه چقدر هميشه دلش مي خواست جاي دختر باشد لبخند كمرنگي زد.
پسر قد بلند را همين 3،2 سال پيش ديده بود. در يك سمينار سيستمهاي مديريتي سخنراني طولاني اي كرده بود واصلا هم به زن آشنايي نداده بود. زن حتي مطمئن نبود او را به ياد مي آورد يا نه. بعد از ترك تحصيل دختر ، زن ديگر با پسر قد بلند حرف نزده بود.
زن در حالي كه دست پسربچه را در دست داشت از يخچال سوپر نزديك خانه يك ماست كم چرب برداشت و به قرار قديمي فكر كرد. اولين دي ماه بعد از ازدواجشان زن از مرد خواسته بود با هم بروند ظهيرالدوله و مرد گفته بود
-كه چي؟من سر قبر مادر بزرگمم نميرم!

پسربچه كيف زن را ميكشيد و شانه زن درد گرفته بود با عصبانت از پسرچه پرسيد كه چه ميخواهد و برايش تخم مرغ شانسي خريد .
وقتي بچه به بغل وارد ميوه فروشي شد فروشنده لبخند بزرگي تحويل پسر بچه داد. و به زن گفت كه ميوه هاي مخصوص و مجلسي برايش آن پشت نگه داشته است.
دختر از بازا ر تجريش سيب هاي بزرگ و زرد خريده بود وتمام سربالايي خيابان دربند كيسه پر از سيب را روي انگشت سببابه اش تاب داده بود. پسر قد بلند دست در جيب كاپشن به پشت سر دختر خيره شده بود و زن يادش مي آمد كه چقدر احساس بدي مي كرده است. پسر كه رفته بود جلو تا به پيرزن سرايدار بگويد كه در را باز كند، زن به دختر گفته بود كه اي كاش با آنها نمي آمد . دختر به كفشهايش خيره شده بود كه:
- مگه من و تو قرار نذاشتيم هر سال بيايم اينجا پیش فروغ ؟حالا اين پسره فضول خودشو قاطي ميكنه چه ربطي به قضيه داره؟
بعد يك سيب درشت از داخل كيسه به زن تعارف كرده بود و جلوتر رفته بود و دست پيرزن هم يك سيب گذاشته بود و در جواب نميشود هاي پيرزن قربان صدقه اش رفته بود. .پيرزن گفته بود كه "برين همون روز مراسم بياين " ولي دختر فداي مو هاي سفيد پيرزن شده بود .گردن كج كرده بود و با چشمهاي خيسش براي پيرزن چشمك زده بود كه:
- اون روز شلوغه بذارين امروز ما بريم تنهايي فروغ رو ببينيم. چيزي كه ازش كم نميشه!.
دختر كه روي زمين كنار فروغ چهار زانو نشست و پسر كه رو برويش آن طرف سنگ ايستاد زن فكر كرد كه چقدر دلش ميخواسته اين لحظه تا ابد طول بكشد.
زن دوباره كه ماشين را روشن كرد دستهايش يخ زده بود.
از پسر بچه پرسيد كه اگر سردش شده است بخاري را روشن كند .پسر بچه دستهاي شكلاتي اش را با ژاكت آبي اش پاك كرد و گفت كه اصلا سردش نيست.
امتحانهاي پايان ترم سوم آنقدر هوا سرد شده بود كه زن از زيرشلوار جينش يك شلوار پشمي ميپوشيد .شب قبل از امتحان اول با دختر قرار گذاشته بود كه چند ساعت قبل از امتحان در اتاق انجمن شعر سوالهايي را كه از سال بالايي ها گرفته بود با هم حل كنند و دختر گفته بود:
" "دل خوش سيري چند!
و زن خنديده بود كه: - تو كه مي گفتي سهراب مرفه بي درده!
زن 3 ساعتي را كه در اتاق انجمن به در نيمه باز چشم دوخته بود تا دختر بيايد خوب يادش مي آمد . پسر عينكي رشته رياضي به دفتر سر زده بود وبا چهره پريده سراغ دختر را گرفته بود و زن فقط گفته بود كه با هم قرار داشته اند و او دير كرده است. پسر روي صندلي گوشه در كنار تخته سفيد وا رفته بود. روي تخته با ماژيك آبي به خط دختر نوشته شده بود : من پري كوچك غمگيني را ميشناسم ..." و حالا زن خوب يادش مي آمد كه اسم دختر پري بود. "
بچه هاي خوابگاه ميگفتند كه پري همان روز صبح چمدانش را بسته و رفته . و زن تا هفته ها افسوس ميخورد كه چرا شماره خانه خاله پري را در سنندج نگرفته بود. او هميشه ميگفت كه خانه خودشان تلفن ندارد.
چند روز بعد زن بالاخره پسر قد بلند را روي يكي از نيمكتها پيدا كرده بود كه سخت مشغول مسئله حل كردن بوده. و زن مجبور شده بود دو بار صدايش بزند و او با نگاهي گنگ سرش را بالا كرده بود و در جواب سوال زن از جيب كاپشنش يك تكه كاغذ در آورد و به زن گفت:
- اينو به من داد و رفت .
دختر روي كاغذ با خطي شتابزده نوشته بود:
چرا توقف كنم؟ چرا؟. ""
زن به پسر قد بلند نگاه كرده بود .پسر از روي نيمكت بلند شده بود و نزديك زن آمده بود:
- من نميدونستم چرا .
و در ميان درختهاي خشك گم شده بود و زن فكر كرده بود: "صبور، سنگين ،سرگردان " نيست. اصلا نيست.

پسر بچه روي دو پا پريد و دكمه شماره 5 آسانسور را فشار داد. . زن موبايل را از داخل كيف در آورد . و شماره پري را نگاه كرد و آنرا از حافظه پاك كرد .
به صورت شكلاتي پسر نگاه كرد و از اينكه حس كرد ميداند چرا لبخند زد.

نیلوفر حاجی بیک لو بهمن 1379

:پی نوشت

این ازاولین داستانهای منه. الان که حدود 6 سال از نوشتنش گذشته خودم اصلا دوستش ندارم. و می دونم به هیچ وجه یک داستان کامل نیست. بسیاری از ضعفهاش رو هم خودم می دونم ولی فکر می کنم اگه روش بحث بشه چیزهای خوبی درباره ادبیات و داستان نویسی از توش در میاد.

.تمام شعرهای توی متن هم از فروغ فرخزاده به جز یکی

"Monologues of a restless mind" by Baran

It’s 2, leave me alone, I want to sleep, can’t, am expecting the phone call, constantly waiting for the sharp ring to break the midnight’s silence. You and a couple of friends are watching a movie, probably drinking beer, with chips and salsa dip on the table, half empty, don’t want to call you, what can you tell me, I know it will happen, I am waiting for it, it’s awfully quiet tonight, it can’t go on like this till morning, oh, come on, don’t leave it for morning, you know how I hate those that happen just before 8, don’t ruin my day, but you will anyway, can feel you rushing in the street, worried, dizzy and numb, your mind blocked by pain, or are you there? On the street? Maybe just three levels below me, surrounded by fluorescent lights, you’re sitting among all the little chests, trying to breathe hard, sucking whatever air they can get, may be you too knew, are you waiting with me? Don’t you want it deep down? Somewhere hidden in all your sleepless pain, among all longings, isn’t there a small knot, one that you don’t dare to open, a simple wish, one that you can’t confess to, oh come on, let it happen now, I need to sleep, I want to be the happy girl going back home, I want to cook food and call up the gang, can’t tell you, you’ll be too distressed to hear it, but you’ll see it in my eyes, you’ll ask me again, bad night, huh? And I’ll say, the usual stuff, then you give me a look, that familiar look:” please don’t tell me about it, I don’t want to know the details.” and I’ll give you the look:” Oh let me talk, it’s burning, I can’t stand this heaviness in my chest, let me pour it out.” You’ll look down, at some vague point on the ground, and I’ll ask you what you want for dinner, why don’t they call me? Is it going to be you? You dear little precious one? There was nobody by your side today, are they looking after you? Why didn’t they come today? Don’t worry little one, maybe it’s too painful for them, they are not that strong right now, you understand, don’t you? I explained it all for you today, were you listening to me or were you day dreaming, floating in that little unknown world of yours, you’ll be ok, won’t you? You’ll breath regularly and deeply till morning, I’ll come to see you then, can’t come now, need to sleep, should cook for the gang tomorrow night you know, need to dance, to get drunk, to cry suddenly in the middle of dancing, and I need all my energy to keep silent, resist the temptation of telling all the little details, all the little details of the procedures we did to save you, what time is it, 2:30 , long way till morning, how was the movie, is it done? But you won’t call me anyways, you think that I am either asleep or wide awake working at this moment, when I cry, you’ll hold me tight, nobody will stop dancing, when you’re drunk you’ll hardly pay attention to these things, or maybe they are used to it, or they just understand it, but don’t know what to do or what to say, so they just pretend they don’t hear it, they don’t see it, and we’ll all continue dancing, me in your arms, silent, trembling , you, patient, kind, silent, when are they going to call me?...hey wake up, wake up, it’s a nightmare, force myself to open my eyes, to get that picture out of my mind, your little darling face turning blue, your little delicate chest struggling for air, and I open my eyes, there it is, the sharp ring breaking the damned silence, my hand on the phone with the first ring, take a deep breath girl, here comes the second ring, now you can take it.
-“Yes I’ll be there right away.”

Not Just Another Weblog

Dear Readers and Contributors,
It is now about two months and more than 80 posts since “Behind Pseudonyms” was begun by the efforts of Leili and other friends. Since then, the number of contributors is significantly increased (regardless of the level of activity) and we’ve been blessed by your fervour, usually having several new entries each day. Having said that, we – collectively referring to Leili and a few further number of the present contributors – feel compelled to take what we have got here as a group-weblog and ultimately develop it into a quality online-journal. Our desire is to build something worth being read and recognized by a wide spectrum of literary enthusiasts with both Iranian and non-Iranian backgrounds.

This goal may not be achieved unless we put all our efforts into improving the quality of the contents as well as convenience of readers through browsing them. Hence, we propose a quality plan hereafter and we invite all of you to send your feedbacks or comments in this regard:

- Encourage present and potential contributors to submit as many articles as they can. Please save your articles as drafts. Once they are reviewed by the Executive Editors they will be published in the order they are saved by the weblog Publisher.
- Introduce the weblog to friends and pals.
- All types of literary material are encouraged here, whether it be a flash fiction, short story, essays or memoirs, any prose or rhythmic poetry, letters or satire/comics. We suggest creativity combined with well structured and beautiful writing. The goal is not to advertise or give out raw information like forwarding e-mails but to open doors to the world of imagination and dream.
- Published works will be categorized, with their title and a snap summary displayed on the cover page and full text through their respective links.
- An editorial board will bear the responsibility for publishing draft-submitted articles based on the quality, relevance, and subject.
- The editorial board will reserve the right to make suggestions/alterations or referrals to the author or a third person with the consent of the author.

Tárrega

A warm late afternoon in Alhambra Palace, several hundred years of beautiful memories, next to a small water fountain, a man holds his love close to his chest and cuddles her long hair. The man is Francisco Tárrega and his love is his guitar. It is said the dance of the water fountain inspired him to compose one of his masterpieces Recuerdos de la Alhambra.

Tárrega dedicated pieces to many cities in Spain, which are known as the best portrait of those cities ever created. However, the fact that Tárrega almost lost his sight at early ages makes the pieces more fascinating.

Tárrega arranged the greatest pieces by others for guitar, including works by Beethoven, Chopin and Mendelssohn. Tárrega and pianist composer Isaac Albéniz were the pioneers of Spanish music era in combining the prevailing Romantic trend in classical music with Spanish folk elements. Tárrega is considered to have laid the foundations for 20th-century classical guitar and for increased interest in the guitar as a recital instrument. The legendry guitarist Andrés Segovia used much of Tárrega's work on technique and many of his compositions to take the classical guitar into concert halls of Europe.

Pieces composed by Albéniz, arranged by Tárrega and performed by Segovia have affected many hearts around the world for about a century. Althought only few performances of Segovia himself are available on records, contemporary guitarists still follow his methods and try desperately to play pieces as passionately as he did.

I am not surprised that even many pianists may not believe Asturias was originally written for Piano.

Some guitarists say there is nothing more influencing than sound of a guitar, except the sound of two guitars playing together! That is one of the best characters of Tárrega art. It is hard to figure out how a single guitar plays Alhambra or Asturias.

just a link

Sorry, this link had a problem today, here it is again, it will be here till the admin finds a better place for the links somewhere in the blog. This one is just another point of view about immigration, interesting to read in my opinion.

Me and My American Friend: A Dream That Doesn't Belong to Me