از وبلاگ نیلوفر و بودنش

... باز هم

عادت کرده ایم.بیش از ده سال است که عادت کرده ایم. ولی هنوز هم گریه مان می گیرد.هنوز هم بغض می کنیم.غصه می خوریم و آرزو می کنیم همه چیز درست بشود که نمی شود. اولین میهمانی خداحافظی را سال اول دانشگاه رفتم. داشتند وسائلشان را می بستند.همدیگر را بغل کردیم و قول دادیم .بعد که آمدیم بیرون توی ماشین زدیم زیر گریه. بیشترین تعداد مهمانی خداحافظی را بعد از سال آخر دانشگاه رفتیم. آن روزها که پذیرشها می رسید و همه یکی یکی می رفتند.آن روزها که آنقدر تعداد رفتن ها زیاد شده بود که وقتی می گفتیم ما فعلا قصد رفتن نداریم برای همه عجیب بود. چقدر دل کندیم؟ باز دوست شدیم و باز دل کندیم؟ انگار این میهمانیهای خداحافظی تمامی ندارند.هنوز دوستانمان می روند و ما از رو نمی رویم باز دوست می شویم ٬ با هم خاطره درست می کنیم تا بعد این رفتنها باز هم برایمان بغض بیاورد و باز توی ماشین موقع رفتن گریه کنیم. خسته شدیم. مگر قرار نبود همه با هم بزرگ شویم ؟که بچه دار شویم؟که بچه هایمان با هم همبازی شوند؟ که با هم باشیم؟ حالا آلبومهایان پر شده از دوستانی که دیگر نیستند. شاید چند ماهی یک بار ایمیلی بزنیم و یا تلفنی و همین. خسته شدیم از این عادت کردنهایمان به این میهمانی های شب آخر خداحافظی. خسته شدیم از اینهمه خداحافظی. از اینکه آنها که دوستشان می داریم می روند.کانادا و آمریکا و استرالیا و...حتی دوبی. خسته شدیم از اینکه هیچ چیز ماندگار نیست. به دوستان ۳۰ ساله پدر و مادرمان و میهمانیهای ماهیانه شان حسرت می خوریم. فکر میکنیم هرگز ممکن نیست دوباره دور هم جمع شویم. ما آروز داشتیم دوستانمان کنارمان بمانند. ظاهرا آروزی بزرگی بود. دیشب یکی دیگرشان رفت.حالا باز عکسهایمان را گذاشته ایم نگاه می کنیم.شاید بهتر باشد دیگر به کسی دل نبندیم.

سه شنبه، 31 مرداد، 1385 - نیلوفر